تقدیم به مادران ایران زمین: تو مه جان ماره ته دا بمیرم

تقدیم به مادرانایران زمین: تو مه جان ماره ته دا بمیرم

امسل سی امینسالی است که روز مادر را بدون مادر تجربه می کنم.تجربه ایی سخت که فقط کسانی کهمادر شان را از دست دادند می توانند درک کنند. مادر نماد عشق خالصانه است. مادرانما از ما به مناسبت این روز نه هدیه می خواهند نه گل و نه هیچ چیز دیگر.بلکه فقطسلامتی و عاقبت بخیری را برای ما از خداوند می خواهند.مادرانی که  بدن منت بزرگ مان کردند، به ما محبت  زیاد کردند، از خواب شون زدند تا ما آرامش داشتهباشیم.مادرانی که هم در بودن شان به ما انرژی می دهند و هم در نبودن شان  یادشان انرژی بخش است.نمی دانم چه کمی شود کهما  فرزندان خیلی مواقع این محبت های بدونمنت مادران را وظیفه آنان می دانیم ولی وظیفه خودمان را در قبال شان فراموش میکنیم.خوشا به حال کسانی که زخمی بر دل مادرشان ننهادند، و دعای مادر همیشه بدرقهزندگی شان هست. نه آنانی که از دیدن مادر ان شان طفره می روند و دنبال سرایسالمندان برای آنان هستند تا خود آرمش داشته باشند و حتی سال ها از یک تماس تلفنیدریغ می کنند و فراموش کردند که این مادر بود ( که در کنار پدر) از خواب و خوراکخود می زد تا فرزندان راحت بخوابند و زندگی کنند ولی صدای شان در نمی آمد. بیاییم برایمادران از دنیا رفته دعا کنیم تا مشمول رحمت الهی شوند.و برای مادرانی که هستندآرزوی سلامتی کنیم و قدربودن شان را بدانیم. کمتر روزی است که با یاد مارم نباشم.بعد از سی سال هنوز  دلم برایش تنگ می شودواحساس می کنم یک حامی و منلع بزرگ مهربانی وانرژی را از دست دادم. بیاییم و بگذاریممادران ما آزرده خاطر شوند.باور کنیم زندگی ارزشی این همه بی مهری ها  نسبت بهاطرافیان از جمله والدین را ندارد.هر گاه این شعر دوست عزیم آقای فرهود جلالیکندلوسی را می خوانم تمام وجودم می لرزد. چون آنچه که در این شعر از مادر توصیفشده است را در زندگی ام دیدم  و چشیدم.اینشعر را تقدیم می کنم به همه مادران ایران عزیز:

تو مه جان ماره ته دا بمیرم(مادر عزیزمهستید،فدایت بشوم )

همش سبزه زاره ته دا بمیرم( همیشه سبزه زار هستید، فدایت شوم )

اگه دنیا سوز و سرما بوو(اگر تمام دنیاپر از سوز و سرما(زمستان) بشود)

همیشه بهاره ته دا بمیرم(شما همیشهبهار هستید، فدایت شوم)

نه نه ماه و نه روز تا که گت بووم(فقطنه ماه و نه روز تحمل  بزرگشدن من را نکردید(اشاره به دوران بارداری تا زایمان) بلکه تا تا بزرگ شوم نیز اینزحمت را کشیدید)

ته مِر بی قراره ته دا بمیرم(شما برایمن بی قرار هستید، فدایت شوم)

اته راحت خو تنه آرزو(یک روز خواب راحتبرایت آرزو شده است)

تو شو زینّه داره ته دا بمیرم (شب زنده دار هستید، فدایت شوم)

اته دل به پش  تو نخارده غذا (یک بار با خیال راحت غذا نخوردید)

همش لقمه خواره ته دا بمیرم (همیشه ته مانده غذا را لقمه می کردید ومیخوردید)(کنایه از گذشت مادر)

ته دس مشت اوله ته دوش وچه (در حالی که دستت از کار های سخت تاول زده، ولی بچهرا روی کولت نیز گذاشتی)

همش فکر کاره ته دا بمیرم (همیشه در حال کار کردن هستید، فدایت شوم)

ته کار و ته زحمت چه بی منّته (زحمتی هم می کشید هیچگاه منت نمی گذاری)

خب پرستاره ته دا بمیرم (بهترین پرستار هستی،فدایت شوم)

جان مارا ته کشه ی خوی دا (مادر جان، دلم برای خوابیدن در بغلت لک زده است)

مه دلّ قراره ته دا بمیرم (آرم و قرار دلم هستی، فدایت شوم)

خبی وینه بیه ته ور قرض گیرن (خوبی و مهربانی باید از شما یاد بگید خوبی را)

چونکه انّه خاره ته دا بمیرم (چون این قدر خوب هستی،فدایت شوم)

همه ی غم و غصه ره دارنه دل (همیشه غمخوارمردم هستید)

کوی استواره ته دا بمیرم (اما مثل کوه استوار هستی، فدایت شوم)

تَ فرق نکنه و چه خار و بد (برای شما فرند خوب و بد فرقی نمی کند)

چنّه با وقاره ته دا بمیرم (از بس که با وقار هستی، فدایت شوم)

تِ ارمون اینه جمع بوون وچیله (آرزویت این است که همه فرزندانت با هم باشند)

همه ی غمخواره ته دا بمیرم (غمخوار همه هستی، فدایت شوم)

اگه پر دنیّو و    خنّه ی    امید (اگر پدر که امید خانه است، نباشد(فوت کند)

تو هم پرو ماره ته دا بمیرم (شما هم پدر هستی و هم مادر،فدایت شوم)

ته شرمنده مِ  چی بوام جان مار (شرمنده ات  هستم، چه بگویم ای مادر)

تو چشم انتظاره ته دا بمیرم (شما چشم انتظاری،فدایت شوم)

بهشتم ته مزّ  کچیک و کمه (بهشت هم برای پاداش زجمت شما کم است(بهشت زیر پایمادردان است))

تو پره براره ته دا بمیرم (حتی برای پدرم هم برادری با وفا هستی، فدایت شوم)

جلالیِّ ارمون اینه نوینه (آرزوی جلالی این است که هیچگاه)

و چه ی بی ماره ته دا بمیرم (هیچ کودکی را بی مادر نبینم)

خداوند همه مادران را رحمت کند.برایشادی روح شان صلواتی بفرستیم.برای مادرانی که درکنارمان هستند از خداوند آرزوی طولعمر با عزت کنیم.قدر پدر و مادر را بدانیدکه جایگزین ندارند.

چلک.26 بهمن 1398

« اطلاع رسانی درباره ایدز را فراموش نکنیم»

ایدز و اطلاع‌رسانی شفاف به جامعه

« سلامت اجتماعی در حوزه مسوولیت اجتماعی»